HATAY’da Sıhhat Bakanı Fahrettin Koca, sarsıntıdan sonra özel bir hastanenin enkazından 261’inci saat sonra sağ çıkarılan Mustafa Avcı (34) ve birebir enkazda, tıpkı yazgısı paylaşan Mehmet Ali Şakiroğulları (27) ile buluştu. Bakan Koca, sarsıntı sürecinde özveriyle çalışan sıhhat çalışanlarıyla da bir ortaya geldi.
Sağlık Bakanı Fahrettin Koca, geçen yıl 6 Şubat’ta Kahramanmaraş’ta meydana gelen zelzelelerin birinci yıl dönümünde Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ni ziyaret etti. Burada sıhhat çalışanlarıyla sohbet eden Bakan Koca, bir yıllık süreçte yaşananları dinleyip, onlarla sohbet etti. Bakan Koca daha sonra, bebeği Almila’nın doğumu için ailesiyle gittiği özel hastanede sarsıntıya yakalanan ve enkaz altında kalan sıhhat teknikeri Mustafa Avcı ile 6 aylık bebeği Aziz Yusuf hastalanınca gittiği birebir hastanede birebir mukadderatı paylaşan emekçi Mehmet Ali Şakiroğulları ile sohbet etti. Bakan Koca, 261 saat sonra enkazdan sağ kurtarılan Mustafa Avcı’nın ailesi ve Mehmet Ali Şakiroğulları’nın bebekleriyle yakından ilgilendi.
Ziyaretinin akabinde konuşan Bakan Fahrettin Koca, Üzerinden 1 yılın geçtiği bu felaketin akabinde, sıhhat çalışanlarımızla birlikte bilhassa o günü, anılarını birlikte paylaşarak konuşma imkanı kelam konusu oldu. Olağan bilhassa yapılanın ve yapılamayanın değerinin olmadığı bir andayız. Zira geride kaybettiğimiz 10 binlerle tabir edilen 52 bine yakın canımız oldu ve bugün yalnızca bir yıl evvel kaybettiklerimizin yasını yad etmek üzere bir ortaya geldik. Rabb’im emsal felaketleri milletimize ve insanlığa hiçbir formda yaşatmasın. Kaybettiklerimize Allah’tan rahmet, hepimize sabırlar diliyorum? dedi.
‘EŞİMİN VE BEBEĞİMİN ÖLDÜĞÜNÜ DÜŞÜNDÜM’
Depremden 261 saat sonra mucizevi formda enkazdan çıkarılan ve betona sıkışan sağ ayağı topuk altından ampute edilen Mustafa Avcı, eşinin doğumundan 3 saat sonra zelzeleye yakalandıklarını belirterek, bebeğini yalnızca 1 sefer görebildiğini söyledi. Eşi ve bebeğinin sarsıntıdan 4-5 saat sonra kurtarıldığını anlatan Avcı, enkaz altında sesini duyduğu tek kişinin, bina yıkılmadan evvel karılaştığı Mehmet Ali Şakiroğulları olduğunu lisana getirdi. Büyük ümitsizliğe kapıldığını söyleyen Avcı, 11 gün boyunca Mehmet Ali’nin yüzünü hiç görmedim. Eşimin ve çocuklarımın öldüğünü düşündüm. Yalnızca 1 defa gördüğüm bebeğimin yüzünü hatırlayamıyordum bile, çok çaresizdik. Birinci 3-4 gün yardım geleceğini düşünüyordum lakin daha sonra zelzelenin büyük bir alanı yıktığını düşününce ümitlerim azaldı. 4 gün sonra ayağımı hissetmiyordum. Açlık bir formda tolere ediliyordu lakin susuzluk dayanılmazdı. Mehmet Ali benden umutluydu. Bulunduğum yerde tavanla 1 karış ara vardı, yalnızca sol tarafıma hakikat uzanabiliyordum. 6-7 günden sonra böbreklerimin iflas ettiğini düşündüm. Artık çıkmak üzere asla bir niyetim yoktu. Ailemin yanı sıra ayağımı kaybettiğimi biliyordum. Bir de diyaliz hastası olursam, böbreklerimi kaybedersem ne kendime ne etrafımdaki insanlara bir yararım olacaktı. O yüzden daima uyumak istedim ve uyudum. Mehmet Ali o mühlet zarfında çıkmak için daha çok gayret etti. ‘Ben yaşamak istiyorum, ağabey yaşayalım’ dedi. Sağa sola vurarak vaktimizi geçiriyorduk. 7-8 gün boyunca takip edebildik günleri lakin 8’inci günde Mehmet Ali’nin telefon şarjı bitmek üzereyken gün kavramını, ay kavramını büsbütün unuttuk. O müddet zarfını daima uyumakla geçirdik? diye konuştu.
‘İMKANSIZIN İÇİNDE BİLE İMKAN VARDIR’
Mehmet Ali Şakiroğulları ise enkaz altındayken Mustafa Avcı’yı en yakın arkadaşlarından daha yakın hissettiğini vurgulayarak şunları söyledi
Ben umudumu hiç kaybetmedim. Eşim ve çocuğum zelzeleden birkaç saat sonra kurtarılmış. Allah’ın rahmetinden ümit kesilmezmiş. Bunu bir daha gördük. Yani bu 11 gün içerisinde kendimi o denli dinç, o denli kararlı hissettim ki, aklımda beynimde hiçbir şey yapmadım. ‘Ben buradan çıkmalıyım’ dedim. ‘Ben anneme gitmeliyim, ben sevdiklerime gitmeliyim, geride kalan sevdiklerime’ gitmeliyim? dedim. Umudumu hiç kaybetmedim. Yani her ne olursa olsun uğraşımı asla kaybetmiyorum. Her vakit yani bu türlü uğraş içerisindeyim. Enkazın başında, hastanenin başında bekleyen eşim, dostum, arkadaşlarım herkese tek tek teşekkür ediyorum. Onlar güzel ki varlar, onlar sayesinde oradan daha fazla bilgi aldılar, çıkardılar beni. Herkese çok teşekkür ediyorum. Yani hiçbir vakit için Hiçbir şey için umudunuzu kaybetmeyin. İmkansızın içinde bile imkan var. Yani çaresizliği ben orada gördüm lakin onun da üstesinden geldim çok şükür. (DHA)
